Obiekt, w którym pracowałyśmy oscyluje gabarytami o powierzchni w granicach czterech hektarów. Szklarnia ta w obecnym stanie jest przygotowana do uprawy pomidorów koktajlowych. Większość miejsca zajmuje obszar pod uprawę warzyw. Pozostała część to małe biuro, toalety, kantyna, palarnia, mini hala produkująca kartony, w dalszej części znajduje się magazyn pomidorów koktajlowych, które na bieżąco przewożone są sortowni. Znajduje się też pomieszczenie, w którym umieszczone są potężne zbiorniki z wodą i nawozami. W każdej rajce znajdują się dwie rury, po których jeżdżą wózki do zbiorów. Służą one głównie do ogrzewania szklarni, aby cały czas miała odpowiednią temperaturę. Gdy jest za ciepło ogrzewanie jest wyłączane. Nadmiar wody zbierany jest w zbiornikach. W każdym rzędzie znajduje się też po jednej białej rurce, z której do każdej rośliny dostarczany jest nawóz poprzez specjalne rurki, które wbijane są do każdej kostki z wełną mineralną, w której jest roślina. Są też specjalne podłużne wąskie tuby, którymi dostarczany jest CO₂. W każdym rzędzie zostawiane są liście po każdym ich oberwaniu, po to, aby zwiększyć zawartość jest CO₂ w szklarni. W szklarni system komputery sterował górnymi oknami, które otwierały się i zamykały w zależności od pogody. Na noc zasłaniano specjalne zasłony termiczne chroniące rośliny przed zimnem. W zależności od temperatury zasłony te się otwierały zazwyczaj około 9.00 lub 10.00, a zamykały około 22.00. Gdy temperatura w środku dnia jest bardzo wysoka stosuje się zraszacze, które zamontowane są na samej górze szklarni.

Przygotowała: Katarzyna Łuczak i Natalia Szeremeta