Wywiad:

Dwa tygodnie wcześniej źrebak zaczął nagle kuleć. Według właściciela ledwo opierał się na nodze. Właściciel stwierdził, że to ropa w kopycie, więc pozostawił konia w boksie. Po kilku dniach zauważył, że źrebak ma też opuchniętą nogę od kopyta aż powyżej stawu pęcinowego, ale kulawizna się nieco zmniejszyła, więc nadal zwlekał ze zgłoszeniem tego przypadku. Po dwóch tygodniach zdecydował się na wizytę weterynarza.

Badanie ortopedyczne:

Kulawizna 3/5 stopnia. Obrzęk lewej kończyny miednicznej od kopyta aż do nadpęcia. Wzmożone tętnienie tętnic palcowych. Wykonano badanie czułkami kopytowymi – kopyto niebolesne, niegrzejące. Wykonano zdjęcia RTG stawu pęcinowego (LM, AP i dwie projekcje skośne). Badanie radiologiczne wykazało złamanie nasady bliższej kości pęcinowej typu II wg. klasyfikacji Saltera – Harrisa.

Leczenie:

Ze względu na "wiek" złamania oraz stan źrebięcia zdecydowano się na stabilizację zewnętrzną za pomocą miękkiego opatrunku usztywniającego. Kontrolne zdjęcia zostaną wykonane za ok. 6 tygodni.

Według klasyfikacji Saltera – Harrisa wyróżniamy sześć typów złamań nasad kości. Rokowanie zależy od typu złamania oraz wieku konia. Złamania typu II należą do jednych z najczęściej występujących u starszych źrebiąt, u których płytka wzrostu jest relatywnie cienka. Istnieje kilka możliwości terapii: za pomocą stabilizacji wewnętrznej z wykorzystaniem śrub oraz stabilizacji zewnętrznej – opatrunek miękki usztywniający lub opatrunek gipsowy. W przypadku złamań nasad kości najczęstszymi powikłaniami są deformacje osiowe kończyny i zahamowanie wzrostu złamanej kości.