Próbki BAC pobrane z wątroby i śledziony pod kontrolą USG zostały wysłane do laboratorium.

Zwykle w przypadku leiszmaniozy obserwuje się zmiany występujące głównie na skórze, w oczach, powiększeniu ulegają regionalne i systemowe węzły chłonne, zwierzęta są apatyczne, wychudzone, uszkodzeniu ulegają nerki, dodatkowo obserwujemy kulawizny, bolesność stawów, słabowitość mięśniową. U Charliego nie zaobserwowano zmian skórnych ani powiększenia węzłów chłonnych.

Wyniki badania cytologicznego narządów wewnętrznych potwierdziły hipotezę o Leishmaniozie. Nadal czekamy na wyniki dot. innych pasożytów:  Babeszji/Erlihii.

W rutynowym leczeniu można próbować stosować głównie dwa leki:

1 - antymonian megluminy podawany raz dziennie przez okres minimum 3-4 tygodnie,

a także:

2 - allopurinol podawany raz – dwa razy dziennie nawet przez 2 lata lub dłużej.

Niestety, ponieważ prognoza dla Charliego jest zła - ciężka, przewlekła niewydolność nerek IV stadium z ostrą hiperfosfatemią dyskwalifikuje go do leczenia leiszmanii.

Ostre zapalenie trzustki może spowodować DIC/ostrą hipowolemię to również wpływa na złą prognozę psa.

Właściciele wykorzystali całą dostępną sumę z ubezpieczenia psa na diagnostykę. Jego szanse przeżycia to 1-2%.

Ponieważ stan pacjenta pod wpływem agresywnego leczenia symptomatycznego się nie poprawił, właściciele zdecydowali się na eutanazję.