Przełom nadnerczowy

Stella - 2 lata i 3 miesiące, samica wysterylizowana , rasy Labradoodle:


Historia i badanie kliniczne
Stella została skierowana do kliniki kardiologicznej w celu wyjaśnienia szmeru serca. Ponadto właściciele Stelli opisali, że od 3 - 4 miesięcy występują u niej wymioty. Wprawdzie Stella była leczona ranitydyną i amoksycyliną / kwasem klawulanowym, ale właściciele Stelli nie zauważyli żadnej poprawy. Ponadto w ciągu ostatnich 2-3 tygodni nie miała ona apetytu, była bardzo ospała i miała nietolerancję wysilkową. Wykazywała polidypsię oraz poliurię. Stracila około 2,5 kg masy ciała w ciągu ostatnich tygodni.

Badania krwi od lekarza referującego: hematologia, biochemia oraz test stymulacji kwasow żółciowych nie odbiegaly od normy.
W badaniu pacjentka była letargiczna, ale czujna. Szmer skurczowy stopnia 3/6 można bylo wysłuchać. Ponadto Stella miała ewidentną niedowagę oraz jej CRT było wydłużone. Puls na tętnicy udowej był słaby, ale tętno było normalne.
 
Badania:
• Badanie echokardiograficzne: pokazało znaczną niedomykalność zastawki mitralnej oraz słabą czynność skurczową;
• Biochemia krwi: wykazała zwiększony poziom mocznika, bez wzrostu stężenia kreatyniny. Stwierdzono łagodny wzrost enzymów wątrobowych, a ponadto: hiperkaliemia i hiponatremia. Hematologia wykazała umiarkowaną limfocytozę.
• badanie na przeciwciała receptora acetylocholiny - w toku;

• kortyzol przed i po ACTH : zgodne z niedoczynnością kory nadnerczy;
• analiza gazów we krwi żylnej - zgodne z kwasicą metaboliczną z wyrównawczą zasadowicą oddechową;
• USG jamy brzusznej - ujawniło dowody osadów w obrębie pęcherzyka żółciowego i łagodne powiększenie krezkowych węzłów chłonnych. Jedno nadnercze było na dolnym końcu normalnego zakresu odniesienia, a drugiego nie uwidoczniono;
• zdjęcia rentgenowskie klatki piersiowej - ujawniły megaoesphagus i łagodną microcardię.


Diagnoza
Choroba Addisona (pierwotna niedoczynność kory nadnerczy)
Niedomykalność zastawki mitralnej

Hospitalizacja:
Stella została umieszczona na oddziale intensywnej terapii. Początkowo pacjentka była leczona  za pomocą bolused NaCl, a następnie kontynuowano IVFT. Otrzymała deksametazon. Podany został też omeprazol i sukralfat . W nocy powtórzono badanie poziomu elektrolitów, które pokazało dalszy wzrost potasu, pomimo IVFT i deksametazonu. Dlatego pacjentka dostała również hydrokortyzon. Nad ranem elektrolity były na lepszym poziomie. Leki zostały zmienione na prednizolon i fludrokortyzon. Następnego dnia pacjentka zaczęła jeść małe ilości jedzenia.
Kolejnego dnia jej częstość oddechów i zdolność do wysiłku wzrosły. Powtórne badanie echokardiograficzne wykazało trwałą, ale umiarkowaną niedomykalność zastawki mitralnej oraz wyraźną poprawę funkcji skurczowej i wielkości serca. Zauważono małą ilość wysięku opłucnego. Powtórne badanie rentgenowskie ujawniło niewielką ilość płynu w jamie opłucnej i umiarkowany oskrzelowo-śródmiąższowy rysunek pluc, bardziej zaznaczone w polach płuc dogrzbietowych. Żyły płucne były normalnej średnicy. Wcześniej wykryty megaoesophagus nie został zaobserwowany.

Stella otrzymała furosemid 2mg/kg IV, który został powtórzony w godzinach porannych dnia kolejnego. Powtórna biochemia wykazała umiarkowaną hipoproteinemię, ale normalizację elektrolitów. Powtórna hematologia ujawniła lekką limfocytozę i umiarkowaną nieregeneratywną niedokrwistość (zgodnie z niedoczynnością kory nadnerczy).
Zdjęcia rentgenowskie klatki piersiowej ( po 4 mg / kg furosemidu ponad 12 godzin wcześniej) wykazała wyraźną poprawę rysunku pluc i zmniejszenie wysięku w opłucnej. Otrzymała jeden zastrzyk furosemidu 1 mg / kg. Kolejnego dnia jej częstość oddechów pozostały stabilne. Powtórne elektrolity ujawniły łagodną hipokaliemię (co mogło być wtórne do administracji furosemidu). Stella stałą się dużo bardziej aktywna, ale zaczęła mieć wodnistą biegunkę, ze śluzem i krwią. Jej apetyt był dobry.

Leki
Prednizolon w dawce 5 mg: trzy tabletki raz dziennie z jedzeniem.
Fludricortisone 0,1 mg : jedna i pół tabletki dwa razy na dobę z jedzeniem.
Metronidazol 400 mg : jedna tabletka dwa razy dziennie.
Omeprazol w dawce 20 mg : przed jedzeniem, dwie tabletki raz dziennie.
Antepsin 1g : jedna tabletka trzy razy dziennie.

Plan:
Stella została zdiagnozowana z niedoczynnością kory nadnerczy, co tłumaczy letarg, zanikanie mięśni , wymioty i brak apetytu. Przemijające megaoesphagus może być wtórne do tego stanu.
Przyczyna niedomykalności mitralnej pozostaje niejasna. Zaleca się ponowne wykonanie echa, aby monitorować postęp zmian. W oparciu o badanie echokardiograficzne i wielkości żył płucnych, obrzęk płuc oraz wysięk raczej nie są pochodzenia sercowego (choć nie można całkowicie tego wykluczyć). Inne możliwości obejmują kardiogenny obrzęk płuc, zespół ostrej niewydolności oddechowej lub zachłystowe zapalenie płuc.

Rozrusznik

Ben - 6 lat i 7 miesięcy, samiec kastrowany, cross - Collie / pies w typie Collie:

Pacjent został przyjęty do kliniki kardiologicznej w wyniku nagłego zasłabnięcia i ciężkiej bradykardii. Takie epizody pojawiły się 3 dni temu, podczas ostatniego z nich stracił przytomność.

W badaniu fizycznym był przytomny i aktywny. Jego puls wynosil 36 uderzeń na minutę - bardzo silny. Brak innych odchyleń od normy.


Badania:
EKG: blok przedsionkowo - komorowy 3. stopnia;
Echokardiografia: nie wykazała żadnych znaczących nieprawidłowości strukturalnych, oprócz umiarkowanej niedomykalności zastawki mitralnej i trójdzielnej;
Podstawowe badanie krwi: brak nieprawidłowości;
Troponina - I: 2.21
Borrelia serologiczne: w trakcie oczekiwania na wynik


Diagnoza:

blok AV III stopnia


Hospitalizacja:

Ben był hospitalizowany przez noc. Podano terbutalinę  - w celu próby zwiększenia częstości akcji serca. Kolejnego dnia miał wszczepiony rozrusznik serca przez prawą żyłę szyjną. Generator impulsów został umieszczony podskórnie - na szyi pomiędzy łopatką a uchem. Procedura była udana, a jego tętno zostalo ustawione na minimum 70 uderzeń na minutę. Miał bandaż obejmujący szyję, który został też przymocowany do klatki piersiowej (został on umieszczony w celu uniknięcia nadmiernego ruchu głowy i szyi oraz w celu zapobiegania uszkodzenia miejsca wszycia rozrusznika).

Prawo-boczne zdjęcie rentgenowskie zostało wykonane bezpośrednio po zabiegu, aby sprawdzić odpowiednią pozycję rozrusznika.
Pacjent przebywał na oddziale intensywnej terapii przez pierwsze 2 dni, gdzie był monitorowany i był stabilny. Był sedowany przy użyciu ACP i buprenorfiny, aby utrzymać go spokojnego  oraz unikać nadmiernych ruchów .

Otrzymal antybiotyk – Synulox przez 7 dni po zabiegu.

Należy ograniczać jego ruch oraz wzrost tętna, aby unikac deslokacji rozrusznika, dopóki nie dojdzie do stabilizującego zrostu.

Więcej artykułów…

  1. Hydrocephalus