Podsumowanie
| 
Pistacje użyte w badaniu pochodziły z farmy „El chaparrillo” słynącej z uprawy pistacji i położonej w Ciudad Real. Do badania, użyte zostały owoce drzew pistacjowych następujących odmian: P. Atlantica, P. Integerrima oraz P. Terebinthus oznaczone jako Y, Z i X. Analizie poddano dwa czynniki – odmianę oraz sposób nawadniania drzew, polegający na tym, że T0 stanowiło próbę kontrolną, T1 oraz T2 próby o obniżonej ilości wody. Ograniczone nawadnianie stosowane było w momencie, kiedy wzrost orzecha pistacji zostaje przyhamowany, co przypada od ok. 50-tego do 80-tego dnia. Dla porównania, wzięto również pod uwagę odmianę która rosła bez ingerencji hodowcy – Secano. Zgodnie z informacjami uzyskanymi z farmy, w 2013 największy plon uzyskano z odmiany Atlantica, oraz dużo niższy i zbliżony do siebie dla odmian Terebinthus oraz Integerrima.
W zależności od irygacji, wraz z obniżeniem ilości wody, rozmiar oraz waga pistacji odmiany Atlantica maleje. Odwrotna sytuacja jest w przypadku odmiany Terebinthus. Mimo że Secano ma największe i najcięższe owoce, posiada również najwięcej orzechów zamkniętych, pustych oraz wizualnie nieatrakcyjnych. Można więc stwierdzić, że ilość wody użytej do nawadniania drzewa wpływa na wielkość owoców, jednak efekt będzie różny w zależności od odmiany.
Nie wykazano wpływu na kolor oraz aktywność wody.
Odmiana Atlantica wykazuje obniżoną zawartość oleju w odniesieniu do Terebinthus oraz Integerrima. Można zaobserwować, że wraz ze zmniejszeniem ilości wody, zmniejsza się ilość oleju. Potwierdza to niski poziom oleju w Secano, nie poddawanej dodatkowemu nawadnianiu. Badanie zawartości kwasów tłuszczowych pokazuje, że zmniejszając ilość wody użytej do nawadniania, należy liczyć się z utratą kwasu oleinowego, jednak jest to „rekompensowane” podobnym przyrostem ilości kwasu linolowego.
Twardość orzechów poszczególnych odmian różniła się, wzrastała w kolejności Terebinthus<Atlantica<Integerrima. Choć średnia dla ogółu wykazała zależność T0<T1<T2, w obrębie poszczególnych odmian taka zależność nie wystąpiła.
Ocena konsumencka nie dała jednoznacznych rezultatów. O ile preferencje ankietowanych we Francji, Słowacji i Polsce były zbliżone (wybierając T1 jako najsmaczniejszą), hiszpańskie gusta różniły się od nich, zarówno pod względem preferowanej próbki (T0) jak i wysokości oceny (niżej ocenione).
Panel dyskusyjny cz. 2
|
SMAK SŁONY. Cząstkowe oceny wahały się od 0 do 6. Tak duże wahania mogą być związane z budową pistacji oraz sposobem przygotowania. Owoce podczas moczenia w soli, pozbawione były łupiny, jednak miały łuskę, która podczas prażenia staje się krucha i często przy delikatnym bodźcu mechanicznym kruszy się odpada. To właśnie w niej skupiona jest sól nadająca smak słony prażonym orzechom pistacji. Oceny bliskie 0, dotyczyły prawdopodobnie owoców pozbawionych łuski. Jednak średnie oceny dla wszystkich odmian nie różniły się istotnie i zawierały się w zakresie 1,9-3,4.
SMAK SŁODKI. Oceniający nie wyczuwali wyraźnej obecności smaku słodkiego w prażonych pistacjach. Nieco bardziej słodka wydawała się Y (2,7), najmniej odmiana Z (2,1) oraz pomiędzy odmiana X (2,3). Metoda irygacji jednak, nie miała wpływy na słodkość owoców.
SMAK GORZKI. Bardzo słabo wyczuwalny był smak gorzki, bez różnic między odmianami oraz T0, T1 i T2.
SMAK ŚCIĄGAJĄCY. Postanowiono również wziąć pod uwagę wrażenie ściągające, jednak żaden z oceniających nie odczuł tego smaku.
POSMAK . Intensywność posmaku jaki pozostawiły po sobie orzechy pistacji, oceniony został jako średni dla Z oraz X (5,1 i 4,9) oraz nieco poniżej dla Y (4,1). Nie są to jednak statystycznie istotne różnice. Nie zaobserwowano również różnic w obrębie T0, T1 i T0.
TWARDOŚĆ. W tym przypadku, skala była tak podzielona, że ocena 5 odpowiadała poprawnej twardości, czyli typowej dla prażonych pistacji. Odmiana Y okazała się nieco mniej twarda (4,7) od odmian X i Z, których średnia ocena była taka sama (5,7). Poszczególne irygacje uzyskały średnie T0-5,5; T1-5,1; T2-5,4.
CHRUPKOŚĆ. Podobnie jak w przypadku twardości, odmiana Y, okazała się najmniej chrupka (4,8), podczas gdy odmiany X i Z ocenione zostały nieco wyżej (5,5 i 5,6). Różne oceny pojawiły się również dla metod nawadniania – T1 w oceną 5,1 oraz wyżej ocenione T0 - 5,5 i T2 - 5,6.
KRUCHOŚĆ. W przypadku kruchości, zachowana jest tendencja podobna do oceny chrupkości – odmiana Y oraz T1 nieco mniej kruche od pozostałych odmian; poza tym brak wyraźnych różnic. Średnie noty zawierają się w zakresie 5,0-6,0.
WRAŻENIE POZOSTAWANIA NA ZĘBACH. Oceniający nie zaobserwowali różnicy między odmianami X oraz Z (3,4 i 3,4). Również średnie dla poszczególnych irygacji nie różniły się. Zdecydowanie natomiast od reszty różniła się odmiana Y z wynikiem 5,1.
