24. Zołzy - klacz, duński koń gorącokrwisty, 7 lat
| 
Wywiad:
Dzień przed przyjazdem do szpitala klacz była apatyczna. Miała podwyższoną temperaturę. Terenowy lekarz weterynarii podał koniowi niesterydowe leki przeciwzapalne i penicylinę. Koń został jednak odesłany do szpitala, ponieważ zupełnie przestał jeść.
Badanie kliniczne:
Temperatura ciała 39,7oC, przyspieszony oddech, ropny wypływ z nosa, powiększone węzły chłonne zagardłowe i podżuchwowe;
Morfologia krwi: leukocytoza z neutrofilią;
Endoskopia worków powietrznych: w prawym worku powietrznym znaleziono złogi ropy. Pobrano materiał do badania mikrobiologicznego. Założono kateter Foleya i wypłukano worek powietrzny (1l 0,9% NaCl i 4g ampicylina).
Terapia: fluniksyna iv, penicylina prokainowa im, płukanie worka powietrznego roztworem ampicyliny
Mikrobiologia: Streptococcus equi var. equi
Terapię kontynuowano przez kolejne 2 tygodnie. Kateter usunięto po 6 dniach.
Po podaniu leków przeciwgorączkowych klacz zaczęła jeść.
Zołzy to zakaźna choroba układu oddechowego koni. Przyczyną choroby są Gram + bakterie Streptococcus equi.
Do zakażenia dochodzi głównie drogą aerogenną. Pierwsze objawy pojawiają się ok. 3 -14 dni od zakażenia. Choroba przebiega z wysoką temperaturą, wypływem z nosa. Objawem patognomicznym jest powiększenie węzłów chłonnych zagardłowych i podżuchwowych, w których może dojść do zorganizowania dużych ropni. Często procesem objęte są także worki powietrzne. Czasami dochodzi do rozwoju "zołz złośliwych" - powstają ropnie w obrębie innych układów np. zajęte są węzły chłonne krezkowe, wątroba. Wtedy rokowanie jest znacznie gorsze. Terapia obejmuje agresywną antybiotykoterapię i leczenie objawowe. Czasami konieczne jest chirurgiczne otwarcie zropiałych węzłów chłonnych lub wielokrotne płukanie worków powietrznych. Niektóre konie cierpiące tę chorobę mogą mieć problem z oddychaniem i przyjmowaniem pokarmu - ze względu na silny obrzęk w okolicy gardła.
Meningoencefalitis granulomatosa
|
Camila - suczka, Yorkshire Terrier, 3 lata:
3 miesiące temu suczka spadła z łóżka. Następnego dnia nie zauważono żadnych uszczerbków na zdrowiu psa. Ponadto tydzień temu właścicielka niechcący nadepnęła Camilę. Od tego czasu suczka jest osowiała. Zauważono, iż lewa strona jej ciała nie funkcjonuje poprawnie. Zaobserwowano także obsesyjną chęć jedzienia. Wczoraj wystąpiły wymioty, dziś i wczoraj mocno się ślini i skomle. Świadomość zachowana. Mieszka z innymi psami, które nie wykazują podobnych objawów. Jest zaszczepiona i odrobaczona. Nie ma kontaktu z dzikimi zwierzętami. Objawy postępują.
Badanie neurologiczne:
Skręt ciała i ruch w prawo, deficyt w propiocepcji w kończynie przedniej i tylniej strony lewej, parezja twarzowa obustronna, brak czucia po lewej stronie trzewioczaszki, odpowiedź na zagrożenie zmniejszona.
Umiejscowienie zmiany: wewnątrzczaszkowe rozproszone.
Diagnostyka różnicowa: zapalenie, guz, choroba zakaźna, uraz z poprzedniego tygodnia (mało prawdopodobne);
Wykonano badanie krwi oraz zdjęcia RTG klatki piersiowej: wszystko w normie
Zaleca się wykonanie tomografii komputerowej.
TAC: zaobserwowano asymetrię przedsionkową wyraźnie zaznaczoną z wieloma obszarami itraxialnymi próbki kontrastu o zatartych granicach. Nie udało się pobrać płynu. Rozpoczęto leczenie w kierunku meningoencefalitis granulomatosa (wiek, objawy, rasa i obraz CT).
Serologia w kierunku erlichii, ricketsji i lejszmanii: negatywna;
Leczenie:
Dacortin 5 mg 2 tabletki co 12 h, a następnie 1 tabletka co 12 h.
Citarbina 50 mg/m2 ( 0,4 ml s.c.) – podawać zachowując całkowitą ostrożność zalecaną w przypadku chemioterapeutyków.